21 was ik, toen ik voor het eerst moeder werd. Helemaal verliefd op dat kleine wormpje in mijn armen.. overspoeld door emoties en gevoelens waarvan ik het bestaan niet kende. Ik was me er van bewust dat deze liefde van een hele andere orde kwam, die van het totaal onvoorwaardelijk diepgaande liefde orde..
Alles viel in het niet, het leven draaide niet meer om mij of ons, maar om dit kleine hulpeloze wezentje. Toen de eerste overweldiging van euforie voorbij was, overviel me ineens het gevoel van angst. Wat als er iets met hem zou gebeuren? Of wat als er iets met ons zou gebeuren, wie zorgt er dan voor hem!? 21 was ik, nog zo jong, onervaren en onzeker.. ik had de lat voor mezelf hoog liggen, ik moest een goede moeder zijn, tot in de perfectie! Wat een ‘goede moeder zijn’ nu precies inhield wist ik ook niet zo goed. Dus puur op intuïtie vervulde ik mijn rol als moeder.
Hoog gevoelig als ik ben voelde ik mijn kind en omgeving goed aan, en ik bewoog mee, liet me uit het veld slaan door opmerkingen van anderen en probeerde nog meer mijn best te doen door de raad van anderen op te volgen.. intussen zocht mijn inmiddels peuter zoon zijn grenzen op en doordat ik zo gewend was om met iedereen mee te bewegen, wist ik mijn eigen grenzen niet. Dit pikte mijn zoon niet, ik handelde volstrekt niet in harmonie met mijn gevoel en dat voelde hij haarfijn aan. Ik voelde me van alle kanten te kort schieten..
Mijn zoontje was vaak boos en opstandig, ik maakte me zorgen, wat was er met hem aan de hand? Ik zocht het buiten mezelf.. ik was nog zo jong. Tot op het moment dat mijn zoon naar de kleuterklas ging, hij had het geluk om een zeer lieve sensitieve juf te treffen. Mijn zoon huilde dagelijks bij binnenkomst op school, zo verdrietig.. en ik ging elke keer ook verdrietig naar huis. Tot op een dag dat zijn juf me even apart nam, ze vertelde me rustig dat ze het gevoel had dat ik continu een onzichtbare arm om mijn zoon had, ik gaf hem als het ware het gevoel mee dat hij het niet zonder mij kon, dat de wereld buiten ons niet te vertrouwen was..
Ik was me hier totaal niet van bewust.. ik paste mijn gedrag aan op dit advies en liet mijn zoon meer en meer vrij, ik gaf hem het vertrouwen dat hij het zelf kon.. het huilen stopte, de boze buien stopte, ik gaf hem zijn ruimte en zijn zelfvertrouwen groeide.. net als de mijne. Samen hebben wij onze weg gevonden in het opgroeien.. Ben jij een onzekere of hoog gevoelige ouder? Twijfel niet aan jezelf! Je mag best om hulp vragen.. 1 inzicht kan een wereld van verschil maken..
#info@bindihealing.nl
Liefs Susanne